آیا مقاومت به انسولین به عنوان فاکتور خطری برای رتینوپاتی دیابتی در بیماران دیابت نوع دو محسوب می شود؟

مقدمه: رتینوپاتی دیابتی یکی از شایع ترین عوارض مزمن دیابت می باشد. پاتوفیزیولوژی رتینوپاتی دیابتی روند پیچیده ای دارد. از عوامل احتمالی دخیل در رتینوپاتی دیابتی، التهاب می باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسی سطح مقاومت به انسولین به عنوان شاخص التهابی شناخته شده در بیماران دیابتی نوع 2 و رابطه ی آن با درگیری چشمی و شدت آن بود. مواد و روش ها: مطالعه ی مقطعی حاضر روی 342 بیمار دیابتی نوع 2 انجام شد. داده های آمارنگاری بیماران ثبت، و آزمایش ناشتا برای بررسی سطح قند ـ هموگلوبین گلیکوزیله ـ لیپیدها و سطح انسولین بیماران صورت گرفت. مقاومت به انسولین با روش homa-ir محاسبه گردید. تمام بیماران مورد معاینه ی چشمی فوندوسکوپی و در صورت نیاز فلوئورسین آنژیوگرافی قرار گرفتند و وجود یا عدم وجود درگیری چشمی و نیز نوع درگیری چشمی بیمار ثبت گردید. سپس، رابطه ی مقاومت به انسولین با رتینوپاتی بررسی گردید. یافته ها: متوسط سنی بیماران 8/9±05/55 بود. 4/30% از بیماران رتینوپاتی دیابتی داشتند. تنها معیارهای غیر وابسته و مستقل برای درگیری چشمی در بررسی حاضر طول مدت دیابت و هم چنین سطح هموگلوبین گلیکوزیله بود. سطح مقاومت به انسولین تفاوت معنی داری بین بیماران با و بدون رتینوپاتی نداشت، ولی سطح مقاومت به انسولین به طور معنی داری در بین بیماران با درگیری پرولیفراتیو چشمی بیشتر از بیماران دیابتی با رتینوپاتی غیر پرولیفراتیو ](6/6-7/0)1/2 در برابر (8/2-5/0)2/1 و 021/0=p)[ بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد شاید مقاومت به انسولین از عوامل احتمالی دخیل در شدت رتینوپاتی دیابتی در بین بیماران دیابتی نوع 2 باشد.